Στις αρχές του 1950 ζούσαν στο Ηλιοχώρι 50 περίπου κάτοικοι.Ασχολούνταν με την γεωργία,κτηνοτροφία και τα δασικά προ'ι'όντα.Η ζωή βέβαια στο χωριό ήταν δύσκολη,η συγκοινωνία δεν είχε ολοκληρωθεί,καθώς επίσης δεν υπήρχε ύδρευση και ηλεκτρικό ρεύμα.Ιδρύθηκε τότε ο σύνδεσμος κοινοτήτων, των οποίων αποτελούσαν οι κοινότητες: Τσεπέλοβο,Σκαμνέλη, Ηλιοχώρι,Βρυσοχώρι και Λάιστα.Ο βασικός σκοπός του συνδέσμου των οποίων αποτελούσαν οι παραπάνω λεγόμενες δασοκτήμενες κοινότητες ήταν η συγκοινωνιακή σύνδεσή τους με τα Γιάννενα.΄Ετσι με ιδίους πόρους προχώρησαν και υλοποίησαν τον σκοπό τους στα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1950.Πρόεδροι τοτε των παραπάνω κοινοτήτων ήταν οι :Βλαχόπουλος του Τσεπελόβου , Τζιάσιος του Σκαμνελίου , Γεώργιος Μπούλτης του Ηλιοχωρίου , Νότης του Βρυσοχωρίου και Τζίμας της Λάιστας . Στο Ηλιοχωρι μεγάλο ηταν το πρόβλημα με την ύδρευση.Υπήρχαν τότε τρείςβρύσες στο χωριό,μία στο μεσοχωρι κάτω απο τον πλάτανο,μία στη θέση πισιώτη και μία στην παναγία.Υπήρχε και ένα μόνο πηγάδι στο σπίτι του τότε προέδρου της κοινότητας Γεωργίου Μπούλτη.Με την υπάρχουσα αυτή κατάσταση ο τότε πρόεδρος της κοινότητας προχώρησε στην υλοποίηση του μεγαλόπνοου έργου της ύδρευσης του χωριού απο την θέση Γιστέρα που βρίσκεται στις παρυφές της Τύμφης. Το έργο αυτό στοίχησε την εποχή εκείνη περίπου 1.500.000 δρχ. χρήματα της κοινότητας, ποσό πολύ μεγάλο για την εποχή εκείνη.Το έργο αυτό ηταν πρωτοποριακό όχι μόνον για το Ζαγόρι αλλα μπορούμε να πούμε για όλα τα χωριά της Ηπείρου γενικότερα.Έτσι μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 50 όλα τα σπίτια του χωριού απέκτησαν το πολυτιμότερο αγαθό που είναι η ύδρευση.Άλλα μεγάλα έργα που έγιναν την δεκαετία του 50 (στα 8 χρόνια προεδρίας του Γεωργίου Μπούλτη ), ηταν στο κέντρο του χωριού η ανέγερση κτιρίου γιά την στέγαση του Δημοτικού Σχολείου και του Κοινοτικού Γραφείου,η ανακατασκευή της εκκλησίιας του Αγίου Νικολάου η οποία ειχε καταρεύσει απο σεισμό καθώς και η γέφυρα Πέτσιου.Να σημειωθεί εδώ ότι η κατασκευή των παραπάνω έργων εκείνη την εποχή ήταν πολύ δύσκολη, αυτοκινητόδρομοι δεν υπήρχαν παρά μόνον μονοπάτια και η μεταφορά γίνονταν μόνον με μουλάρια. Απο το 1959 έως το 1990 διετέλεσαν πρόεδροι της κοινότητας κατα σειρά οι: Κων/νος Πολύζος,Δημήτριος Πολύζος(ο μακροβιότερος πρόεδρος με θητεία 17 ετών περίπου),Στέργιος Τσούλης(κατα την διάρκεια της δικτατορίας) και Ιωάννης Κοντογάννης. Στο χρονικό αυτό διάστημα των 30 ετών περίπου τα βασικότερα έργα που έγιναν ήταν το έργο της άρδευσης του χωριού απο τον κρυοπόταμο,η κασκευή του δημόσιου δρόμου 50 μέτρα παρακάτω στις παρυφές του χωριού,και η διαμόρφωση του χώρου της κεντρικής πλατείας.Το 1991 πρόεδρος της κοινότητας ανέλαβε ο Στέργιος Μπούλτης.Την εποχή εκείνη η εθνική οδός ηταν ασφαλτοστρωμένη μέχρι την τοποθεσία κουτσιανάδες η οποία βρίσκεται στο μέσον περίπου μεταξύ Σκαμνελίου και Γυφτοκάμπου.Με ενέργειές του εξασφαλίστικε πίστωση 80.000.000 δρχ απο το πρόγραμμα ΕΑΠΤΑ και η κοινότητα Ηλιοχωρίου ανέλαβε φορέας υλοποίησης του έργου με την συνδρομή και των κοινοτήτων Βρυσοχωρίου και Λάιστας(πρόεδροι των κοινοτήτων αυτών οι Δημήτριος Μπάρκας και Δημήτριος Γρίβας αντίστοιχα). Με την πίστωση αυτή η εθνική οδός ασφαλτοστρώθηκε μέχρι τόν Γυφτόκαμπο περίπου.Στη συνέχεια οι τότε πρόεδροι των κοινοτήτων Ηλιοχωρίου και Βρυσοχωρίου Στέργιος Μπούλτης και Δημήτριος Μπάρκας αντίστοιχα, μετέβησαν δύο φορές στην Αθήνα με δικάτους έξοδα, για να συναντήσουν τον τότε γενικό γραμματέα δημοσίων έργων κ.Ιωάννη Γκαράνη(του οποίου η καταγωγή είναι απο το Ηλιοχώρι και Βρυσοχώρι) και τον παρακάλεσαν να μεριμνήσει για την συνέχιση της ασφαλτόστρωσης μέχρι το Βρυσοχώρι.Πράγματι ο παραπάνω φιλόπατρις χωριανός μας και εντός σύντομου χρονικού διαστήματος προχώρησε στις απαραίτητες ενέργειες για την εξασφάλιση της απαραίτητης πίστωσης,την δημοπράτηση και στο τέλος κατασκευής του παραπάνω έργου. Τον ευχαριστούμε για μια ακόμη φορά και δια μέσου της παρούσης στήλης.Ενα άλλο πρόβλημα που υπήρχε την εποχή εκείνη,ηταν το θέμα της ύδρευσης.Το όλο δίκτυο ήταν πεπαλαιωμένο και ειδικά το εξωτερικό το οποίο ηταν κατασκευασμένο απο αμιαντοσιμεντοσωλήνες υλικό καρκινογόνο και τελείως ακατάλληλο για τα σημερινά δεδομένα.Μετά απο παρεμβάσεις και συνεχείς ενοχλήσεις του τότε προέδρου Στέργιου Μπούλτη στους τότε υπηρεσιακούς παράγοντες και στην τότε Νομάρχη κ. Κοκκίνου εξασφαλίστηκε η αναγκαία πίστωση για την αντικατάσταση του εξωτερικού και εσωτερικού δικτύου.Να σημειωθεί ότι τα οικονομικά της κοινότητας την εποχή εκείνη ήταν πολύ άσχημα,τα δε έξοδα ήταν πολύ περισότερα απο τα έσοδα.Για τον προγραμματισμό και υλοποίηση οποιουδήποτε έργου εφόσον η κοινότητα δεν ειχε δικούς της πόρους θα έπρεπε να τους αναζητήσει απο την πολιτεία.Έτσι μετά απο τρείς φορές μετάβασή του στην Αθήνα (με δικάτου έξοδα),εξασφάλισε τις απαραίτητες πιστώσεις για την ανακατασκευή της κεντρικής πλατείας, την στεγανοποίηση του πρώην δημοτικού σχολείου και την κατασκευή της αίθουσας του πρώην κοινοτικού γραφείου (όπου σήμερα στεγάζεται το καφενείο).Την τελευταία τετραετία 1995-1998 τελευτέος πρόεδρος της κοινότητος διετέλεσε ο Αθανάσιος Πολύζος και κατα την διάρκεια της θητεία του δυστυχώς υπήρχε απραξία.Στην συνέχεια με την κατάργηση των κοινοτήτων η κοινότητα Ηλιοχωρίου εντάχθηκε στον Δήμο Τύμφης .Την περίοδο αυτή επι δημαρχίας Γεωργίου Σουκουβέλου και προέδρου τοπικού συμβουλίου Χαράλαμπου Νάσκα έγινε ο δρόμος απο το δημόσιο δρόμο μέχρι την κεντρική πλατεία με γκαλτερίμι και το μονοπάτι απο την κάτω πλατεία(μεσοχώρι) μέχρι τους καταράκτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου